Werkwijze
Psychoanalytische psychotherapie en psychoanalyse zijn vormen van gesprekstherapie waarin je uitgenodigd zal worden om zo vrij mogelijk te spreken over wat je bezighoudt. Te beginnen bij het probleem waarvoor je komt en de geschiedenis ervan tijdens de verkennende therapeutische gesprekken, maar daar ook voorbij. Deze ongecensureerde vorm van spreken die men 'vrije associatie' noemt, is geen gemakkelijke opgave. Het vraagt de nodige moed om zich eraan over te geven en het vraagt het nodige wederzijds vertrouwen. Het werken met dromen waarop we de vrije associatie toepassen is één van de manieren waarop we deze vorm van spreken gemakkelijker proberen te maken.
Telkens opnieuw blijkt dat wanneer mensen in hun verhaal door ons begeleid worden tot voorbij het punt waarop ze, zonder onze hulp, normaal gezien al lang gestopt zouden zijn met spreken (omdat ze denken dat het te banaal, onzinnig, belachelijk of beschamend is wat ze dan zouden zeggen) dat het net dan is dat er woorden en gedachten verschijnen die ons toelaten te begrijpen waar de huidige psychische problemen vandaan komen. Door op deze manier uit te spreken wat al die tijd onuitgesproken of onbewust was gebleven, krijgt men greep op deze oorzaken en kunnen psychische klachten en symptomen soms vrij snel opklaren. Hoewel sommigen het dan hierbij houden, houdt het werk in een therapie daar meestal nog niet mee op.
De inzichten die uit deze vrije associatie resulteren, kunnen immers wel plots opduiken, maar in de regel gaat het in een langer volgehouden therapie om een eerder langzaam proces dat in horten en stoten verloopt, waarbij een inzicht verschillende keren vanuit verschillende invalshoeken herontdekt moet worden vooraleer het ook definitief verworven raakt.
De nieuwe toekomstperspectieven en kansen waarop deze inzichten openen, blijken, hoe vreemd dit ook klinkt, vaak te botsen op een hardnekkige neiging om alles toch maar bij het oude te laten, hoe pijnlijk of problematisch dat oude ook was. Die vreemde neiging overwinnen door dezelfde inzichten een aantal keer te herontdekken, is wat het meest beloftevol maar ook het meest tijdrovend is aan een volgehouden therapie.
Het engagement om voor deze strijd de nodige tijd uit te trekken is dan ook een belangrijke voorwaarde om een psychotherapie op dat punt te laten slagen. Die strijd ook volledig ten einde voeren, is wat het verschil kan uitmaken tussen wat we een psychoanalytische psychotherapie noemen en wat een psychoanalyse in petto heeft. De toekomst op een open en minder pijnlijke manier tegemoet kunnen treden, aansluitend op je eigen verlangen, is wat daar mag verwacht van worden.
Praktisch>
Telkens opnieuw blijkt dat wanneer mensen in hun verhaal door ons begeleid worden tot voorbij het punt waarop ze, zonder onze hulp, normaal gezien al lang gestopt zouden zijn met spreken (omdat ze denken dat het te banaal, onzinnig, belachelijk of beschamend is wat ze dan zouden zeggen) dat het net dan is dat er woorden en gedachten verschijnen die ons toelaten te begrijpen waar de huidige psychische problemen vandaan komen. Door op deze manier uit te spreken wat al die tijd onuitgesproken of onbewust was gebleven, krijgt men greep op deze oorzaken en kunnen psychische klachten en symptomen soms vrij snel opklaren. Hoewel sommigen het dan hierbij houden, houdt het werk in een therapie daar meestal nog niet mee op.
De inzichten die uit deze vrije associatie resulteren, kunnen immers wel plots opduiken, maar in de regel gaat het in een langer volgehouden therapie om een eerder langzaam proces dat in horten en stoten verloopt, waarbij een inzicht verschillende keren vanuit verschillende invalshoeken herontdekt moet worden vooraleer het ook definitief verworven raakt.
De nieuwe toekomstperspectieven en kansen waarop deze inzichten openen, blijken, hoe vreemd dit ook klinkt, vaak te botsen op een hardnekkige neiging om alles toch maar bij het oude te laten, hoe pijnlijk of problematisch dat oude ook was. Die vreemde neiging overwinnen door dezelfde inzichten een aantal keer te herontdekken, is wat het meest beloftevol maar ook het meest tijdrovend is aan een volgehouden therapie.
Het engagement om voor deze strijd de nodige tijd uit te trekken is dan ook een belangrijke voorwaarde om een psychotherapie op dat punt te laten slagen. Die strijd ook volledig ten einde voeren, is wat het verschil kan uitmaken tussen wat we een psychoanalytische psychotherapie noemen en wat een psychoanalyse in petto heeft. De toekomst op een open en minder pijnlijke manier tegemoet kunnen treden, aansluitend op je eigen verlangen, is wat daar mag verwacht van worden.
Praktisch>